Van de Midi-Pyreneeën wordt wel eens gezegd dat het een vergeten streek van Frankrijk is, waar de tijd de laatste twintig jaar stil gestaan heeft. Ten tijden van corona, is zo een rustige dunbevolkte streek, vol met vriendelijke mensen, perfect om even te ontsnappen aan al het gedoe rondom het virus en de bijbehorende maatregelen. En dus bij uitstek geschikt voor de klimgeiten van CYCLOTEAM om na een paar jaren van afwezigheid terug te keren, om een week lekker te klimmen en dalen!

Op 28 juli arriveerde een groep van 21 Clubleden op het Chateau de Puissentut voor een week vol (fiets)plezier.

Terwijl de leden die laat aankwamen de koffers aan het uitpakken waren, en een duik in het zwembad namen, was een klein groepje renners er al op uitgetrokken voor een ritje van iets meer dan tachtig kilometer.

Nadat de beentjes alvast losgereden waren op de heuvels rondom Fleurance, werd door gastheer Dirk-Karel gelijk de culinaire toon gezet die als rode draad door de rest v/d week zou blijven lopen.
Met een goed gevulde buik begaven de meeste leden zich al snel richting hun luxueuze ‘chambres’ gingen om uit te rusten van de lange reis.

De volgende dag moest er immers weer gefietst worden. Rond half tien werd vertrokken voor een rit van honderdtwintig kilometer.

Al snel splitste de groep zich op in twee delen. De voorste groep reeg de Strava bekers aaneen, terwijl de tweede groep genoot van pittoreske Franse dorpjes zoals: L’Isle-Jourdain, Saint-Soulan en Saramon.

Voor Noah werd het een extra zware dag. Hij moest de twaalfhonderd hoogtemeters overwinnen op een afloper.

Maar gelukkig voor hem lag er aan het einde van de rit een biefstuk klaar op het terras van het restaurant La Grignotière.

Terug bij het chateau werd er ontspannen tot er in de avond een heerlijke Vietnamese maaltijd bereid was door Dirk. Er werd nog tot in de late uurtjes nagetafeld met een glas wijn, en een hoop sterke verhalen van de Hagenezen.

De volgende dag werd er dan ook rustig aan gedaan met een social ride van tachtig kilometer. Er werd koers gezet richting Auch, de stad waarin Eddy Merckx in 1975 zijn laatste touretappe zege ooit pakte, voor een koffiestop.

Na een vlot bezoekje aan de kathedraal ging de tocht verder naar Fleurance voor de lunch. In het centrum van het stadje dat in 1977 en 1979 het grand depart organiseerde stond eend op het menu.

De lunch had de honger van Thijs echter niet gestild. Hij ging nog op jacht naar enkele KOM’s op de weg terug naar het chateau. Uiteraard slaagde Thijs in zijn missie, en zodoende kon hij 2 KOM’s bijschrijven!

Bij het avondeten werden vervolgens de plannen voor de volgende dag besproken. Er zou vroeg vertrokken worden richting de Pyreneeën voor een expeditie in de bergen.

Nog voor het eerste daglicht werden de bussen ingeladen, en werd er koers gezet richting Tarbes. Daarvanuit werd vertrokken voor een tocht van honderdzestig kilometer, met onderweg de Hautacam en de Tourmalet.

Na een razendsnelle pitstop bij de plaatselijke supermarkt voor een paar sokken voor Johan, kon er dan eindelijk vertrokken worden.

De eerste vlakke kilometers richting het bedevaartsoord Lourdes vlogen voorbij.

Na het doorkruisen van Lourdes doomde in de verte de Hautacam al op. Op die Hautacam reden Bas, Kevin, Arnold, Thijs en Peter al snel weg van de rest. Er werd flink gasgegeven door de kopgroep. Met een klimtijd van rond de vijftig minuten, werd er slechts een klein kwartiertje toegegeven op de tijd van 37’20 die in 2014 door Vincenzo Nibali gereden werd.

Waar de kopgroep de uitloper van de Hautacam, de Col de Tramassel opreed, hielden de achtervolgers het bij enkel de Hautacam. Maar ook daar was flink doorgereden. Noah reed onderweg onbewust een nieuw FTP, en zo kwamen ook zij binnen het uur boven.

Na even genoten te kunnen hebben van de afdaling, begon de weg alweer venijnig op te lopen in aanloop naar de Tourmalet. ‘Old Dutch Cyclist’ Michel Drijvers schoot zowaar een cartouche af, maar betaalde hiervoor binnen de daaropvolgende kilometer de tol….Hij mocht vervolgens van geluk spreken dat de Franse politie niet aan het controleren was op de Tourmalet, want dan was hij er niet zonder parkeerboete vanaf gekomen….

Dezelfde vijf renners als op de Hautacam namen het voortouw, en scheidden zich wederom snel af van de rest. Maar van groepjes was al snel geen sprake meer, de omstandigheden waren door de zinderende hitte (ca. 40 graden!) uitzonderlijk zwaar te noemen.

Oscar Lapize riep in 1910, toen was de Tourmalet de eerste berg ooit in de tour, naar de organisatoren: ‘Vous êtes des assassins. Oui des assassins!’ (U bent moordenaars. Ja moordenaars!). Hoewel er inmiddels een laag asfalt op de Tourmalet ligt, en de fietsen buitenbanden hebben, was de beklimming minstens net zo zwaar. De combinatie van warmte, een felle zon en een zware klim zorgde voor een uitputtingsslag.

Voor Fred en Michel werd de hitte teveel, zij keerden om en reden via het vlakke terug naar Tarbes.

De overige renners haalde de top van de meest beklommen berg uit te tourgeschiedenis wel, maar het had de nodige moeite gekost. Volgens Christan voelde de beklimming aan als: ‘een zware GranFondo’

Gelukkig volgde na de top een beloning voor al het harde werk, een afdaling van zestig kilometer.

Bij terugkomst op het chateau was al aan het herstel van de renners gedacht. De pannen met pasta die klaarstonden werden gretig aangevallen. Na honderdzestig kilometer met dik drieduizend hoogtemeters was dat meer dan terecht natuurlijk.

Logischerwijs werd er de volgende dag een rustdag ingelast. Een deel van de renners gebruikte de zondag als complete rustdag, terwijl het andere deel een kort herstelritje van twee uur maakte.

Uiteraard werd er onderweg gestopt voor een heerlijke lunch. In Mauvezin werd er een plaatselijke specialiteit bereid voor de renners.

De lunch had Thijs vleugels gegeven. Onderweg terug naar het chateau wilde hij op de Côte de Puyssentut de KOM aanvallen. Hij reed de ouder KOM aan flarden, en zette de nieuwe KOM zeventien seconden scherper!

Bij terugkomst werd de nodige voorbereidingen getroffen voor de BBQ. Dirk had de lekkerste salades van de week gemaakt, en overheerlijk gegrild vlees om dit koningsmaal helemaal af te maken!

De volgende dag werd er vroeg vertrokken, in de middag zou het kwik namelijk wederom ruim de veertig graden gaan aantikken!

Er werd koers gezet richting Lectoure, voor een ritje van negentig kilometer met onderweg een aantal klimmetjes. Onderweg werd de virtuele prijzenkast weer aangevuld met de nodige bekertjes en kroontjes.

Na de lunch in Lectoure werd er rustig terug gepeddeld richting het chateau. Daar werd bij het zwembad de benodigde verkoeling gezocht.

Bij een wederom lekkere maaltijd werden de plannen voor de laatste dag besproken. Er werd besloten op te splitsen in verschillende groepjes.

Michel en Fred hadden nog een appeltje te schillen met de Tourmalet, en gingen terug naar de Pyreneeën.

Peter en Johan hadden ook wel oren naar een ritje in de Pyreneeën, zij gingen de Aubisque en Soulour beklimmen.

Bij Noah was het beste er af na een week lang fietsen, hij zou bij het chateau blijven om Kevin te helpen met de voorbereidingen op de ‘Retour de France’.

De overige renners reden naar Auch om het parcours van de Cyclo l’Auscitaine af te werken.

Alle renners voltooide hun rit met succes en keerde met een voldaan gevoel terug op het chateau. Daar werd nog snel een kort rondje gefietst om wat mooie foto’s voor op de socials te maken.

De week werd afgesloten met een gezellige avond, waarbij we voor de laatste keer op een heerlijke maaltijd werden gefêteerd!

De volgende ochtend vertrokken de meeste mensen per auto terug naar Nederland. Christian, Kevin en Thijs echter niet. Zij begonnen namelijk pas net aan hun nieuwe avontuur, op de fiets terug naar Nederland. Het verslag van hun ‘Retour de France’ lees je hier!