COERS Retour de France 2020

Een week lang in de Midi-Pyreneeën fietsen was voor Kevin, Christian en Thijs niet genoeg. Terwijl de rest van de groep de auto’s aan het inpakken was voor de terugreis, begon het drietal aan een bizar fietsavontuur. In vijf dagen 1500 kilometer op de fiets naar Nederland, en dat unsupported.

En zo vertrok het drietal op 29 juli omstreeks acht uur, met volgepakte fietsen, voor de eerste etappe van hun avontuur. De mannen hadden hun vizier gericht op Saintes, zo een driehonderd kilometer verderop in de regio Nouvelle-Aquitaine

De extreme hitte drukte haar stempel op de etappe, die vooral tussen de zonnebloemvelden verreden werd. Toch hielden ze het tempo er goed in, ook toen er vanaf Bordeaux weer licht geklommen moest worden. Rond elf uur werd dan ook de eindstreep in Saintes bereikt.

De volgende etappe verliep echter een stuk minder voortvarend. De bedoeling was om vanuit Saintes naar Rennes te rijden. Wederom zo een driehonderd kilometer, met onderweg meer dan drieduizend hoogtemeters.

De etappe begon nog voortvarend. Het historische Saintes werd al snel ingeruild voor wijnvelden. Maar bijna net zo snel sloeg de pechduivel toe. Na vijftig kilometer begon de body van Christian te kraken. Door een kapot lager draaide het wiel bijna niet meer, en het was nog wel negentig kilometer naar het dichtstbijzijnde SHIMANO service center in Chantonnay.  

Die negentig kilometer over kleine, smalle en verlaten weggetjes in de Vendee werden een zware beproeving voor Christian. Een wederom fel brandende zon maakte het er niet makkelijker op voor hem.

Maar toen Chantonnay eindelijk bereikt was, lieten de experts bij het SHIMANO service center  meteen alles uit hun handen vallen om Christian z’n wiel te repareren. Er werd ergens een lager vandaan getoverd, en de drie COERS nomaden konden hun reis weer vervolgen.. 

De planning had hierdoor wel een flinke deuk opgelopen. En hoewel Rennes tien keer mocht fungeren als aankomstplaats in de tour, was het duidelijk te ver om als aankomstplaats van deze etappe in de ‘Retour de France’ te dienen. Er werd besloten tot aan de Loire te rijden, en vervolgens in Nantes te overnachten.

De kilometers naar Nantes gingen gelukkig licht heuvelaf, waardoor het tempo er redelijk in kon blijven. Het historische centrum van Nantes werd omstreeks elf uur bereikt, en voelde voor de drie mannen als een minstens net zo grote overwinning als de vier Nederlanders die hier een touretappe wonnen.

De derde dag was wederom een warme dag, maar de hitte was iets beter te verdragen door wat sluierbewolking.

Het doel van de dag was om Caen te bereiken. De eerste 150 kilometers waren gevuld met ontelbaar veel korte klimmetjes, gevolgd door een even korte afdaling. In de tweede helft van de rit zaten echter serieuzere heuvels.

Het was op een van die heuvels dat de pechduivel wederom toesloeg, ditmaal bij Thijs. Thijs had de dag daarvoor zijn schoenplaatje vervangen, maar niet precies goed afgesteld. Hierdoor begaf zijn knie het bijna op een van de hellingen. Er werd snel gestopt bij een lokale farmacie voor de nodige pijnstillers, en zo goed als kwaad werd de tocht richting Caen voortgezet.

Het lagere tempo zorgde er wel voor dat er meer tijd was om te genieten van de werkelijk prachtige omgeving. Schitterende chateaus, ontelbare kerken als pronkstuk van steeds mooiere dorpjes en stadjes volgde elkaar in rap tempo op. In die dorpjes heerste een vreemde uitgestorven sfeer met bijna overdreven vriendelijke, maar vooral verbaasde, locals die zich afvroegen wat die drie rare snuiters op volgepakte fietsen nou eigenlijk aan het doen waren.

Het gedaalde tempo zorgde echter wel voor vertraging. Hierdoor werd Caen niet voor zonsondergang bereikt. In het donker moest de laatste afdaling naar Caen nog genomen worden. Dit liep gelukkig goed af, waardoor het hotel net voor middernacht bereikt werd.

Na een paar uurtjes slaap zaten Christian en Thijs al in de ontbijtzaal toen Thijs binnen kwam strompelen. Na flink gegeten te hebben, kwam dan toch de onvermijdelijke vraag op tafel: ‘Kan Thijs nog verder?’ Na een video-consult voor Kinesiotape instructies met clubmember en fysio Christian de Graaff was de conclusie dat het kon.

Het door Caen navigeren koste de nodige tijd en moeite, maar eenmaal uit Cean ging het ging het stilletjes aan weer wat beter met de knie van Thijs.

De route liep langs de kust, en al snel werd het historische Villers-Sur-Mer bereikt. Dit keer niet een plek die bekend staat om haar wielergeschiedenis, de stad had namelijk maar een keer als aankomstplaats gediend in de tour. Die etappe werd wel gewonnen door Johan van der Velde, maar de stad staat vooral bekend om haar kunst.

Dit dorp in de Calvados regio grote diende namelijk als inspiratiebron voor de vele grote, en kleine, kunstenaars vanwege de prachtige zonsondergangen, ruige kliffen en moerassen.

De lichte zeebries, en vlakke weg langs de kust zorgde voor relatief goede omstandigheden. Dit veranderde echter vanaf het moment dat het drietal de ‘Pont de Normandie’ opdraaide. In dit armere deel van Normandië waren de wegen slecht, en liepen ze grimmig op. Toch kwam het beoogde einddoel, Dieppe, langzaam maar zeker in zicht.  

In Dieppe moest gezocht worden naar een slaapplaats, maar dit mislukte compleet aangezien alle hotels vol zaten. Net zoals de Canadezen in 1942, moesten de drie mannen op zoek naar een alternatief plan.

Nadat ook in de omliggende dorpen geen plek te vinden was, werd er besloten in een winkelwagenhok van een plaatselijke supermarkt een powernap te doen en de volgende ochtend vroeg te vertrekken voor de laatste rit.

Besloten werd de oorspronkelijke route via Calais overboord te gooien, en een rechtstreekse COERS naar Helvoirt in te laden, met onderweg zelfs nog een eetstop in Ploegsteert, de bakermat van de Belgische gevallen godenzon Frank VandenBroucke die waarschijnlijk smalend vanaf een wolkje toekeek naar dit bizarre fiets ritueeltje.

Het stuk tot aan de lunch was een bizar zwaar slotoffensief. Smalle weggetjes met bizar steile klimmetjes, maar toen België eenmaal bereik was ging het als een trein.

Na een snelle stop voor een puntzak friet, kon er gejaagd worden over de jaagpaden langs het water van Wevelgem, Kortrijk en Harelbeke. De drie strijders maakten snel progressie, en dat was nodig ook. In Antwerpen was namelijk een avondklok van kracht.

Nadat de avondklok bij Antwerpen een soort van gerespecteerd werd kwam de Nederlandse grens in zicht. Maar hier kreeg dit toch al bizarre avontuur, nog een bizarre wending. Doordat de nacht ervoor buiten overnacht was vielen de lampen met lege accu’s  uit en ondertussen begon bij Thijs de kou zijn tol te eisen. Bevroren vingers, koude benen en de donkere bospaden met amper zicht zorgde voor een dieptepunt qua moraal.

Gelukkig kon Kevin terugvallen op zijn jarenlange dienst bij de luchtmobiele brigade waar dergelijke nachtelijke koude avonturen als training vaste prik waren. Hij loodste het drietal dan ook in het holst van de nacht op niet meer dan de verlichting v/h Garmin venster richting Helvoirt.

Christian en Thijs konden hun ogen nog amper open houden en plotseling was daar een luide schreeuw van kopman Kevin. Zijn ineens naar rechts zwiepende laatst werkende rode lampje achterop zijn fiets voorkwam een nachtelijke crash door een midden op het pad liggende fiets.

Drillsergeant Kevin gaf de laatste orders, en daarmee werd in het diepst van de nacht Helvoirt bereikt waar een bord warme kippensoep klaarstond die door supersoigneur Eveliene was voorbereid.

Ondanks alle tegenslag was het de 3 topcoureurs van de COERS Cycling Club gelukt om in vijf dagen de volle vijftienhonderd kilometer af te leggen. En ondanks die onplezierige laatste dag, staat een heruitgave van de ‘Retour de France’ alweer op de planning in 2021!