‘s-Hertogenbosch – Roubaix – ‘s-Hertogenbosch

Hardheid op de drempel van wreedheid, blijven trappen terwijl je benen schreeuwen om zuurstof, blijven geven terwijl je lichaam schreeuwt om rust, zo kan 16 April 2022 het best samengevat worden. Op de dag dat de vrouwen hun tweede Parijs-Roubaix betwisten, voltooide COERS leden Christian, Jean-Paul, Kevin, Ralph, Rudy en Thijs en nog veel extremere tocht. Zij fietste niet van Parijs naar Roubaix, maar zij fietsten 470 kilometer van ‘s-Hertogenbosch naar Roubaix, en terug!!

Terwijl het buiten nog pikdonker was ging in Helvoirt om kwart over 5 de wekker af die het begin van een lange dag inluidde. Terwijl Christian een bak havermout naar binnen aan het werken was verscheen er een berichtje van Ralph op zijn garminhorloge: ‘Ouvrez la porte s’il vous plait’. Kort na Ralph arriveerde ook Bert en Ria, die de support voor hun rekening zouden nemen, Jean Paul, Kevin en Thijs. Terwijl er een bak koffie naar binnen gewerkt werd, werd het gezelschap gecompleteerd door Rudy. Na een korte briefing om de voorgenomen stops door te nemen, werd om 06:15 met de lampjes aan vertrokken uit Helvoirt voor een ‘epic ride’. 

De naam van de vertrekplaats onthulde meteen het thema dan de dag ‘Hel’. Het zestal zou van ‘s-Hertogenbosch naar de aankomstplaats van ‘de HEL van het noorden’, Roubaix, fietsen om vervolgens een rechtsomkeert terug naar ‘s-Hertogenbosch te maken. Deze tocht van 470 kilometer, die als voorbereiding diende op de extreme 100 cols challenge deze zomer waarbij er binnen 2 weken 4000 kilometer afgelegd gaat worden, beloofde een ware ‘HEL’ te worden.

De eerste kilometers was iedereen nog fris, en werden er onderling gesprekken gevoerd, maar na amper 10 kilometer werden deze gesprekken abrupt onderbroken door een vuurwerkshow. De vonken vlogen namelijk door de lucht nadat Ralph een inschattingsfout maakte waarbij zijn crank de grond raakte. Gelukkig bleef hij overeind en werden niet veel later de 30 Belgische Baarle-Hertog enclaves bereikt. 

De grens met onze zuiderburen werd overgestoken, waarna er gestaag progressie geboekt werd over een van de vele jaagpaden lang sporen en kanalen. Deze jaagpaden zouden als een rode draad door de monster route lopen.

Nadat de titanium scheurijzers de renners door Antwerpen geloosd hadden, werd Sint-Niklaas bereikt. In de stad van de goedheiligman wachtte Bert en Ria al met het nodige lekkers, geen pepernoten en schuimpjes maar wel pasta! De warme kleren werden hier ook achtergelaten, aangezien de zon ondertussen was doorgekomen. 

Na deze snelle pitstop werd het grootste marktplein van België voorbij gereden, voor Sint-Niklaas verlaten werd en koers richting Gent ging. Met de wind in de rug kon er flink doorgereden worden over het jaagpad naar Gent, waar de Ghelamco Arena gepasseerd werd.

Na Gent volgde al snel Oudenaarde, aankomst stad van de Ronde van Vlaanderen. Veel tijd om stil te staan bij alle wielerhistorie was er echter niet, er moet doorgereden worden richting Roubaix. De Koppenberg werd voorbij geraasd, en met een gemiddelde van 33 per uur kwam de volgende landsgrens steeds dichterbij. Het navigeren verliep goed, tot een te laat opgemerkte gil van Kevin ervoor zorgde dat Rudy onderuit schoof. Gelukkig was het een valpartij zonder erg, zoals de Belgen zouden zeggen, en kon er verder gefietst worden.

Na 216 kilometer werd Roubaix bereikt. Daar was het een drukte van jewelste door de toerversie van Parijs-Roubaix, maar de tegel in de laatste kasseistrook met de naam ‘Sonny Colbrelli’ herinnerde de renners eraan waarom ze aan dit avontuur begonnen waren. Deze epische rit van 470 kilometer was namelijk onderdeel van de voorbereiding op de 100 cols challenge deze zomer, waarbij er geld opgehaald wordt voor de hartstichting. Het belang van genoeg AED’s is groot, zo bleek enkele weken geleden maar weer toen Sonny Colbrelli na een etappe in de Ronde van Catalonië in elkaar zakte. De winnaar van Parijs-Roubaix in 2021 kreeg een hartaanval, maar kon door snel handelen en de aanwezigheid van een AED gered worden. 

Na deze reality check werd de hectiek rond het velodrome verruild voor een parkeerplaats even verderop. Daar hadden Ria en Bert de camper geparkeerd voor de tweede stop van de dag. Terwijl de renners nog onderweg waren hadden zij al de camping stoelen klaar gezet, en de eerder klaargemaakte nasi opgewarmd.

De borden werden gretig leeg gegeten vooraleer er aan de terugweg begonnen werd. De fijne rugwind van de heenweg blies nu echter in het gezicht, waardoor er flink gebuffeld moest worden. De wind en kilometers begonnen ondertussen hun tol te eisen bij JP, die er behoorlijk doorheen zat.

De renners zette COERS richting de Hotond. Via de Kruisberg en Ronde van Vlaanderen staat werd de bekende molen zonder wieken op Hotond bereikt. Er werd goed doorgedraaid, en niet al te lang later werd het wielermekka van Vlaanderen bereikt, Gerardsbergen. De welbekende Muur, die jarenlang als scherprechter fungeerde in Ronde van Vlaanderen, kon natuurlijk niet overgeslagen worden. 

Terwijl Christian al filmend omhoog reed, vuurde Rudy een flinke cartouche af. Hij vlamde naar de top en kwam daar als eerste aan, niet veel later kwam ook de rest boven. Na een vlugge stop bij het kapelletje om wat drone beelden te maken werd de tocht weer vervolgd.

Net als op de heenweg liep de route over ontelbaar veel jaagpaden langs kanalen. De samenwerking onder de zes renners was goed. De gespreksstof was ondertussen enigszins opgeraakt, maar het leek wel alsof er daardoor soepeler gedraaid werd. Ook JP draaide weer volop mee. Hij was, hoe kan het ook anders met Pasen, compleet herrezen. Op zijn tweede adem draaide zijn motor weer hard.

Na 350 kilometer werd Mechelen bereikt, daarvandaan was het nog 110 kilometer tot de aankomst in Helvoirt. De zon was ondertussen aan het ondergaan, dus werd er een laatste stop gemaakt om bij te tanken en de verlichting aan te zetten. Ook werden de jasjes weer aangedaan, aangezien het flink aan het afkoelen was. 

Met het mes tussen de tanden werden de laatste uren van de tocht volbracht. Op nog maar eens een nieuw jaagpad werd tegen de wind in gebeukt, maar achter elke bocht loerde het gevaar van een gemist paaltje. Onder het gezag van commandant Kevin werden al deze hindernissen genavigeerd. Iedereen bleef overeind, en zo werd rond 11 uur Nederland ingereden. 

Dat de laatste 60 kilometer over veelal bekende wegen gingen, gaf de renners nieuw moraal. Ondanks de kou, en het donker ging het tempo nog een laatste keer omhoog. Tijdens het slotoffensief van deze marathon onderneming, begon het steeds minder te lijken op Parijs-Roubaix, en steeds meer op die andere Klassieke die vanuit Parijs vertrok, Parijs-Brest-Parijs. Gelukkig was deze tocht geen 1200 kilometer lang, want dan zouden de 6 renners nu nog onderweg geweest zijn.

Iets voor de klok van 1 uur werd eindelijk de finish in Helvoirt bereikt. De laatste kilometers waren op pure wilskracht afgelegd, maar de tocht van 470 kilometer was succesvol volbracht! Na snel wat gegeten en gedronken te hebben werd het bed opgezocht om te herstellen van deze enorme inspanning. 

Al met al was het wederom een prachtige dag geweest, waarin vriendschap en doorzettingsvermogen centraal gestaan hadden. Ook bewees deze dag dat het met de vorm voor de 100 cols challenge wel prima zit! De 470 kilometer werden namelijk aan een gemiddelde snelheid van 31.2 kilometer per uur afgewerkt!